Column

Nee, houd jij je mond!

8 september 2018
nieuws - column - nee houd jij je mond - hrd groep

Praten

Het gebeurt mij altijd als iemand zich aan mij komt voorstellen op een feestje. Ik ben zó geconcentreerd bezig met het voorstellen van mijzelf, dat ik de naam van de ander niet eens hóór. Fijn, want dat heeft als resultaat dat ik aan het einde van de avond, als enige, mijn eigen naam nóg beter ken.

Dit is wat er vaak gebeurt in communicatie. We focussen ons op onze eigen boodschap. Toen ik op de basisschool probeerde te begrijpen wat het woord communiceren betekende, vergeleek mijn leraar het als eerste met het woord ‘praten’. Nee niet luisteren, maar praten! We willen nog wel eens massaal in de valkuil stappen dat goed communiceren, goed de boodschap brengen is. Sterker zelfs, we kijken de ander met onbegrip aan als zij ons niet begrijpen. Zo zeggen we: “Ik dacht toch echt dat ik heel duidelijk ben geweest” of “Hoezo, ik heb dat niet gezegd! JIJ hebt gewoon niet geluisterd”. Of de ontvanger onze boodschap goed ontvangt zien we als de verantwoordelijkheid van de ander en niet van ons zelf. Daar gaat iets mis. Als je namelijk effectief wilt communiceren, begin je niet bij je eigen boodschap. Je begint bij de ander.

Powerpoint

Voor effectieve communicatie is het belangrijk dat je je gesprekspartner(s) of publiek goed kent. Dat brengt mij direct terug naar een tekenende herinnering hierover. Tijdens mijn eerste jaar psychologie kreeg ik met nog 499 psychologiestudenten een hoorcollege over testtheorie. De docent had een PowerPoint met meer dan 50 sheets, met de meest uiteenlopende formules daarop. De formules zagen eruit alsof ze gekopieerd waren van een boek uit 1800 en alsof de getallen en letters er destijds door de wiskundige zelf bijgekrabbeld waren. Onze docent had een lang verhaal, maar schoot tegelijkertijd met hoog tempo door de sheets heen. Ik herinner me nu nog de beelden uit de collegezaal: verwoed schrijvende zwetende studenten, rode wangen, paniek, verdwaalde blikken en tot slot mensen zoals ik, die er zó wanhopig van werden dat ze er de slappe lach van kregen. Ik herinner me dit zo scherp omdat het deze docent niet lukte om ook maar één keer tijdens zijn anderhalf uur, aansluiting te vinden met zijn publiek. Hij onderzocht niet wie we waren, wat we aankonden en wat ons interesseerde. Kortom, de docent kende ons niet. Hij deed aannames en concentreerde zich op zijn eigen boodschap.

Tijdens mijn communicatietraining leer ik deelnemers om te beginnen bij de ander. Wie is die persoon? Hoe schat je die persoon in? Maar ook: Hoe kun je tijdens het gesprek de ander beter leren kennen? Door middel van de juiste luister- en vraagtechnieken leren we de deelnemers om vooral te onderzoeken. Het gebeurt dikwijls dat een deelnemer aan het einde van de training tegen me zegt: “Ik heb geleerd dat ik gewoon vaker stiltes moet laten vallen”. Dat klinkt voor een buitenstaander misschien wat magertjes, maar voor mij niet. Deze deelnemer heeft namelijk de vaardigheid ontwikkeld om zijn focus te verleggen en zowel de verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf als brenger, als ook voor de ontvanger van de boodschap. En als het hem lukt om die focus ook op ‘ontspannen momenten’ vol te houden… dan onthoudt hij op zijn volgende feestje gegarandeerd meer namen dan ik.

Deze column is geschreven door onze Human Capital Expert Silke de Ruiter.

Inschrijven nieuwsbrief

* verplicht

We gebruiken Mailchimp als ons marketingplatform. Door hieronder te klikken om u te abonneren, erkent u dat uw informatie voor verwerking zal worden overgedragen aan Mailchimp. Lees hier meer over hoe Mailchimp met privacy om gaat.